ایام غم
گو به بلبل بكشد ناله كه ایام غم است گلشن فاطمه را فصل خزان از ستم است
نوبت ماتم سلطان شهیدان برسید چشمه اشك ز هر چشم روان دم به دم است
زین عزا گَرد مصیبت برسیده است به عرش لوح خونین و چونی شور و نوا در قلم است
این مه آورده خبر باز زكنعان بلا یوسف آل نبی كشته تیغ ستم است
خبر دیگرش این است كه در جنب فرات آتش اندر اِرَم و بانگ عطش در حرم است
حجّت عصر در این ماتم عظمی، شب و روز عوض اشك روان از مژه سیلاب دَم است
آیتی بیرجندی
علمدار كربلا
بشنو از علقمه و مشك و عَلَم نام عباس و دو بازوی قلم
عَلَم عاطفه بر دوش كشید مشك پر آب در آغوش كشید
خالق از همت او آگاه است مقصدش خیمه ثاراللّه است
الغرض دشمن غدار و لعین حمله ور شد زكمین از ره دین
خنجر از پشت به آن حضرت زد ضربتی سخت بر آن پیكر زد
بازوی حیدری از كار افتاد علم از دست علمدار افتاد
عاقبت رشته امید گسست تیر خصم آمد و بر مشك نشست
نابكاری دگر آورد فرود ناگهان بر سر عباس عمود
رخنه بر دایره دین افتاد یادگار علی از زین افتاد
نظر افكند به دل معنی را دید بالای سرش زهرا را
گشت با منبع كوثر هم راز گفتگوی دگری شد آغاز
عجبا گفت اخا ادركنی منبع جودُ و سخا ادركنی
حجت روی زمین شد آگاه شد شتابان به سوی قربانگاه
چون به بالین برادر بنشست گفت الان كمر من بشكست
لاله گون شد شفق سرخ فلق غرقه خون شد پسر حجّت حق
***
آن دَم كه فتاد دست پیغمبرِ آب یك قطره عطش نبود در باور آب
گلهای خدا زتشنگی پژمردند ای خاك تمام كربلا بر سر آب
***
ای خون خدا، خدا بُوَد یاور تو توحید چه خوش نشسته در باور تو
خود چاره تشنه كامی اصغر كن افتاد زتن دو دست آب آور تو
اسد اللّه خدّامی
ای آب فُرات تشنه احسانت دین زنده شد از حماسـه دستانت
دست تو بُرید خصم و گردید زبون از سطوت عزم و صولتِ دنـدانت
حسن احمدزاده عطائی (عطا)
***
ذكر دل و جان عاشقان مردی توست ورد لب مردان جهان مردی توست
تاریخ عطشناك دل شیعه هنوز سیراب شریعه جوانمردی توست
محمّدرضا محمدی نیكو
حضرت زینب
كربلا‌ای عاشقان چشم انتظار زینب است راههای شام و غربت شرمسار زینب است
تا قیامت آسمانیها عزادار حسین رودها تفسیر اشك بی شمار زینب است
نهضت سرخ حسینی گرچه در یك روز بود همت ابلاغ بر تاریخ كار زینب است
ای علمها سر فرود آرید بهر احترام رایت عباس اینك بی قرار زینب است
این محرّمها كه پی درپی شكوفا می‌شود حكمتش تا صبح محشر یادگار زینب است
نهضت سرخ حسینی گرچه در یك روز بود همت ابلاغ بر تاریخ كار زینب است
اسداللّه خدّامی
قحط آب
در كربلا كه موج زند آب روی آب از قحط آب گشته بپا،های و هوی آب
در ساحل فرات كه خود نهر فاطمه است دارند كودكان حسین آرزوی آب
یا رب چه تشنگی است ز اهل حَرم كه نیست حرفی در آن میانه بجز گفتگوی آب
اصغر زهوش رفته كه چندی است این رضیع نشنیده بوی شیر و ندیده است روی آب
دیگر فرات نیز نیارد، به لب خروش كز غم خروش عقده شده در گلوی آب
مؤید خراسانی
حضرت علی اصغر علیه السلام
اصغر كه به سوز تشنگی تاب نداشت یك لحظه زكثرت عطش خواب نداشت
مظلوم نبود كس چو عباس حسین سقا شده بود، جرعه‌ای آب نداشت
برگشت زجبهه كودك عاشورا زیبا گوهر مشبك عاشورا
فریاد بلند نفرت از دشمن داشت قنداق شهید كوچك عاشورا
اسداللّه خدّامی
حسین را صدا بزن
اگر كه دل شكسته‌ای حسین را صدا بزن اگر ملول و خسته‌ای حسین را صدا بزن
در این بهار معرفت پرستوی بهاری‌ام اگر چه پر شكسته‌ای حسین را صدا بزن
سحَر شد و سپیده زد چرا تو همچو مرغ شب لب از ترانه بسته‌ای حسین را صدا بزن
تو سر به زانوی غمی زشَرم كرده‌های خود چرا غمین نشسته‌ای حسین را صدا بزن
اگر به باغ آرزو به عشق كربلای او دل از همه گسسته‌ای حسین را صدا بزن
حضرت علی اكبر علیه السلام
یا رب زحالم آگهی كز تن روانم می‌رود مانند گل از گلستان اكبر جوانم می‌رود
یا رب گواهی كاین زمان شد جانب میدان روان شبه رُخ ختم رُسُل سرو روانم می‌رود
ای شبه خیر المرسلین مهلاً كه از داغت یقین تا آسمان هفتمین آه و فغانم می‌رود
رفتی تو‌ای بابا ولی، بنگر كه از داغت چه سان صبر و قرار و طاقت و تاب و توانم می‌رود
یا رب تو می‌باشی گواه كاكنون به سوی این سپاه با سینه پر سوز و آه، آرام جانم می‌رود
رضایی
حضرت مسلم علیه السلام
ای خدا شب شده و من چه كنم؟ یك تن و این همه دشمن چه كنم؟
اهل كوفه همه پیمان شكنند خود نمك خوار و نمك دان شكنند
صبح با من همگی پیوستند شب در خانه به رویم بستند
صبح، من شمع و همه پروانه شب، بیگانه‌تر از بیگانه
صبح، بر دامن من چنگ زدند شام از بام مرا سنگ زدند
طوعه امشب تو مرا خانه بده مرغ پر بسته‌ام و لانه بده
علی انسانی
ذو الجناح
كاش بودم من فدای ذوالجناح یا غبار زیر پای ذوالجناح
نزد حق دارد مقامی بس عظیم راكب دیر آشنای ذو الجناح
مانده كلّ آدمیت در شگفت از شعور و از وفای ذو الجناح
قرب اشك مركب خون خدا كس نداند جز خدای ذوالجناح
اشك عاشورائیان مخلوط شد با غم حزن و بكای ذو الجناح
خدامی همدانی
بوسه بر لبهای برادر (نوحه)
هرگز كسی چون من تن بی‌سر نبوسید بوسیدم آن جائی كه پیغمبر نبوسید
حیدر نبوسید، زهرا نبوسید حتّی نسیم صحرا نبوسید
وقتی كه در دریای خون زینب شنا كرد لب را به رگهای برادر آشنا كرد
گفت‌ای برادر، كو رأس پاكت بینم چه سان من، غلطان به خاكت
این سر كه ریزد از لبش شَهد حلاوت فردا به نوك نی كند قرآن تلاوت
با این كه این سر، مشكوة نور است مهمان سرایش، كُنج تنور است
محمدجواد شفق