دعای صباح با صدای فرهمند
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
به نام خدا كه رحمتش بسيار و مهربانىاش هميشگى است
اللَّهُمَّ يَا مَنْ دَلَعَ لِسَانَ الصَّبَاحِ بِنُطْقِ تَبَلُّجِهِ وَ سَرَّحَ قِطَعَ اللَّيْلِ الْمُظْلِمِ بِغَيَاهِبِ تَلَجْلُجِهِ وَ أَتْقَنَ صُنْعَ الْفَلَكِ الدَّوَّارِ فِي مَقَادِيرِ تَبَرُّجِهِ وَ شَعْشَعَ ضِيَاءَ الشَّمْسِ بِنُورِ تَأَجُّجِهِ يَا مَنْ دَلَّ عَلَى ذَاتِهِ بِذَاتِهِ وَ تَنَزَّهَ عَنْ مُجَانَسَةِ مَخْلُوقَاتِهِ وَ جَلَّ عَنْ مُلاءَمَةِ كَيْفِيَّاتِهِ يَا مَنْ قَرُبَ مِنْ خَطَرَاتِ الظُّنُونِ وَ بَعُدَ عَنْ لَحَظَاتِ الْعُيُونِ وَ عَلِمَ بِمَا كَانَ قَبْلَ أَنْ يَكُونَ يَا مَنْ أَرْقَدَنِي فِي مِهَادِ أَمْنِهِ وَ أَمَانِهِ وَ أَيْقَظَنِي إِلَى مَا مَنَحَنِي بِهِ مِنْ مِنَنِهِ وَ إِحْسَانِهِ وَ كَفَّ أَكُفَّ السُّوءِ عَنِّي بِيَدِهِ وَ سُلْطَانِهِ صَلِّ اللَّهُمَّ عَلَى الدَّلِيلِ إِلَيْكَ فِي اللَّيْلِ الْأَلْيَلِ،
خدايا،اى آنكه زبان صبح را به گويايى تابش و روشنايىاش برآورد،شب تار را با تيرگيهاى شديد به هم پيچيدهاش به اطراف جهان فرستاد،و ساختمان سپهر گردون را در اندازههاى زيبايش محكم نمود،و پرتو خورشيد را به روشنايى شعلهورش در همهجا برافروزد،اى آنكه بر ذاتش دلى است و از شباهت و همگونگى با آفريدهگانش منزّه است و شأنش از سازگارى با كيفيّات مخلوقاتش برتر است،اى آنكه به باورهاى گذرا بر دل نزديك و از چشمانداز ديدگان سر دور است، و آنچه را هستى پيش از آنكه پديد آيد مىداند،اى آنكه در گاهواره أمن و امانش خوابانيد مرا و به جانب آنچه از نعمتها و احسانش كه بىدريغ به من بخشيد بيدارم كرد و دستهاى حوادث و آفات را با دست لطف و قدرتش از من بازداشت.خدايا،درود فرست به آن راهنماى به سويت در شب تيره و تار جاهليت
وَ الْمَاسِكِ مِنْ أَسْبَابِكَ بِحَبْلِ الشَّرَفِ الْأَطْوَلِ وَ النَّاصِعِ الْحَسَبِ فِي ذِرْوَةِ الْكَاهِلِ الْأَعْبَلِ وَ الثَّابِتِ الْقَدَمِ عَلَى زَحَالِيفِهَا فِي الزَّمَنِ الْأَوَّلِ وَ عَلَى آلِهِ الْأَخْيَارِ الْمُصْطَفَيْنَ الْأَبْرَارِ وَ افْتَحِ اللَّهُمَّ لَنَا مَصَارِيعَ الصَّبَاحِ بِمَفَاتِيحِ الرَّحْمَةِ وَ الْفَلاحِ وَ أَلْبِسْنِي اللَّهُمَّ مِنْ أَفْضَلِ خِلَعِ الْهِدَايَةِ وَ الصَّلاحِ وَ اغْرِسِ اللَّهُمَّ بِعَظَمَتِكَ فِي شِرْبِ جَنَانِي يَنَابِيعَ الْخُشُوعِ وَ أَجْرِ اللَّهُمَّ لِهَيْبَتِكَ مِنْ آمَاقِي زَفَرَاتِ الدُّمُوعِ وَ أَدِّبِ اللَّهُمَّ نَزَقَ الْخُرْقِ مِنِّي بِأَزمَّةِ الْقُنُوعِ.
و آن چنگ زننده از ميان ريسمانهايت به بلندترين رشته شرف و آن دارنده حسب پاك و ناب كه برگرده استوارترين روشن شرافت قرار دارد،و آن ثابت قدم در لغزشگاههاى دوران پيش از بعثت،و نيز بر خاندان او كه بهترين انتخابشدگان و برگزيدگان و نيكانند.خديا!درهاى روز را با كليدهاى رحمت و رستگارى به روى ما بگشا،و بر من از بهترين لباسهاى هدايت و صلاح بپوشان، به عظمتت در آبشخور قلبم چشمههاى فروتنى را بجوشان،و در برابر هيبتت از گوشههاى ديگانم رودهاى اشك سوزان جارى ساز،و مرا از بىپروايى و نادانى به مهارهاى قناعت و خوارى ادب فرما.
إِلَهِي إِنْ لَمْ تَبْتَدِئْنِي الرَّحْمَةُ مِنْكَ بِحُسْنِ التَّوْفِيقِ فَمَنِ السَّالِكُ بِي إِلَيْكَ فِي وَاضِحِ الطَّرِيقِ وَ إِنْ أَسْلَمَتْنِي أَنَاتُكَ لِقَائِدِ الْأَمَلِ وَ الْمُنَى فَمَنِ الْمُقِيلُ عَثَرَاتِي مِنْ كَبَوَاتِ الْهَوَى وَ إِنْ خَذَلَنِي نَصْرُكَ عِنْدَ مُحَارَبَةِ النَّفْسِ وَ الشَّيْطَانِ فَقَدْ وَكَلَنِي خِذْلانُكَ إِلَى حَيْثُ النَّصَبُ وَ الْحِرْمَانُ.
خدايا اگر رحمت تو با توفيق نيكو از ابتدا شامل حال من نبود چه كسى رهنماى من به سويت در اين راه روشن مىبود؟و اگر مهلتت مرا تسليم آمال و آرزوهاى باطل كند آنگاه چه كسى لغزشهايم را از فروافتادن در هواى نفس جبران مىكند؟و اگر به هنگام جنگ با نفس و شيطان ياريت مرا واگذارد اين يارين نكردنت مرا در آغوش رنج و محروميت اندازد.
إِلَهِي أَ تَرَانِي مَا أَتَيْتُكَ إِلا مِنْ حيثُ الْآمَالُ أَمْ عَلِقْتُ بِأَطْرَافِ حِبَالِكَ إِلا حِينَ بَاعَدَتْنِي ذُنُوبِي عَنْ دَارِ [صِرْبَةِ] الْوِصَالِ فَبِئْسَ الْمَطِيَّةُ الَّتِي امْتَطَتْ نَفْسِي مِنْ هَوَاهَا فَوَاها لَهَا لِمَا سَوَّلَتْ لَهَا ظُنُونُهَا وَ مُنَاهَا وَ تَبّا لَهَا لِجُرْأَتِهَا عَلَى سَيِّدِهَا وَ مَوْلاهَا إِلَهِي قَرَعْتُ بَابَ رَحْمَتِكَ بِيَدِ رَجَائِي وَ هَرَبْتُ إِلَيْكَ لاجِئا مِنْ فَرْطِ أَهْوَائِي وَ عَلَّقْتُ بِأَطْرَافِ حِبَالِكَ أَنَامِلَ وَلائِي فَاصْفَحِ اللَّهُمَّ عَمَّا كُنْتُ [كَانَ] أَجْرَمْتُهُ مِنْ زَلَلِي وَ خَطَائِي وَ أَقِلْنِي مِنْ صَرْعَةِ رِدَائِي فَإِنَّكَ سَيِّدِي وَ مَوْلايَ وَ مُعْتَمَدِي وَ رَجَائِي ،
خداى من،مىبينى كه به پيشگهت نيامدم مگر از جهتى كه نسبت به رحمتت اروزها داشتم،يا چنگ نزدم به اطراف رشته استوارت مگر آنگاه كه گناهانم مرا از خانه وصال تو دور ساخت،پس چه بد مركبى است مركب خواستههاى باطل كه نفسم بر آن سوار شده،واى بر اين نفس كه گمانهاى بىمورد و آرزوهاى نابجايش با همه زشتى در برابرش زيبا جلوه كرده!و مرگ بر او كه سرور و مولايش جزات نموده!خدايا با دست اميد در رحمتت را كوبيدم و از كثرت هوسرانىام به پاهندگى به سويت گريختم و به كنارههاى رشته استوارت انگشتان محبّتم را آويختم.بار خدايا از آنچه در گذشته مرتكب شدم،از لغزش و خطايم چشمپوشى كن و از درافتادن به جامه تنگ گناه رهايم ساز كه به يقين تويى سرور و مولا،و پشتيبان و اميد من،
وَ أَنْتَ غَايَةُ مَطْلُوبِي وَ مُنَايَ فِي مُنْقَلَبِي وَ مَثْوَايَ إِلَهِي كَيْفَ تَطْرُدُ مِسْكِينا الْتَجَأَ إِلَيْكَ مِنَ الذُّنُوبِ هَارِبا أَمْ كَيْفَ تُخَيِّبُ مُسْتَرْشِدا قَصَدَ إِلَى جَنَابِكَ سَاعِيا [صَاقِبا] أَمْ كَيْفَ تَرُدُّ ظَمْآنَ وَرَدَ إِلَى حِيَاضِكَ شَارِبا كَلا وَ حِيَاضُكَ مُتْرَعَةٌ فِي ضَنْكِ الْمُحُولِ وَ بَابُكَ مَفْتُوحٌ لِلطَّلَبِ وَ الْوُغُولِ وَ أَنْتَ غَايَةُ الْمَسْئُولِ [السُّؤْلِ] وَ نِهَايَةُ الْمَأْمُولِ إِلَهِي هَذِهِ أَزِمَّةُ نَفْسِي عَقَلْتُهَا بِعِقَالِ مَشِيَّتِكَ وَ هَذِهِ أَعْبَاءُ ذُنُوبِي دَرَأْتُهَا بِعَفْوِكَ وَ رَحْمَتِكَ،
و تويى منتهاى خواسته و آرزوى من،در دنيا و آخرت،خداى من چسان درماندهاى را كه در حال گريز از گناهان خويش به تو پناه جسته از خود مىرانى؟يا چگونه رهجويى را كه شتابان قصد آستانت نموده نااميد مىكنى؟يا چگونه تشنهاى را باز مىگردانى كه وارد حوضهايت شده؟،البته كه چنين نخواهى كرد زيرا حوضهاى رحمتت در سختترين خشكساليها لبريز و درگاه لطفت همواره براى درخواست و وارد شدن باز است،تويى منتهاى خواسته و نهايت آرزو.خداى من اين مهار نفس من است كه به پايبند مشيّت بستم،و اين بارهاى سنگين گناهان من است كه به پيشگاه عفو و رحمتت انداختم،
وَ هَذِهِ أَهْوَائِيَ الْمُضِلَّةُ وَكَلْتُهَا إِلَى جَنَابِ لُطْفِكَ وَ رَأْفَتِكَ فَاجْعَلِ اللَّهُمَّ صَبَاحِي هَذَا نَازِلا عَلَيَّ بِضِيَاءِ الْهُدَى وَ بِالسَّلامَةِ [السَّلامَةِ] فِي الدِّينِ وَ الدُّنْيَا وَ مَسَائِي جُنَّةً مِنْ كَيْدِ الْعِدَى [الْأَعْدَاءِ] وَ وِقَايَةً مِنْ مُرْدِيَاتِ الْهَوَى إِنَّكَ قَادِرٌ عَلَى مَا تَشَاءُ تُؤْتِي الْمُلْكَ مَنْ تَشَاءُ وَ تَنْزِعُ الْمُلْكَ مِمَّنْ تَشَاءُ وَ تُعِزُّ مَنْ تَشَاءُ وَ تُذِلُّ مَنْ تَشَاءُ بِيَدِكَ الْخَيْرُ إِنَّكَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ تُولِجُ اللَّيْلَ فِي النَّهَارِ وَ تُولِجُ النَّهَارَ فِي اللَّيْلِ وَ تُخْرِجُ الْحَيَّ مِنَ الْمَيِّتِ وَ تُخْرِجُ الْمَيِّتَ مِنَ الْحَيِّ وَ تَرْزُقُ مَنْ تَشَاءُ بِغَيْرِ حِسَابٍ لا إِلَهَ إِلا أَنْتَ سُبْحَانَكَ اللَّهُمَّ وَ بِحَمْدِكَ مَنْ ذَا يَعْرِفُ قَدْرَكَ فَلا يَخَافُكَ،
و اين هوسهاى گمراهكننده من است كه به درگاه لطف و مهرت واگذاشتم.بار خدايا!اين صبح مرا انگونه آغاز كن كه با پرتو هدايت و با سلامت دين و دنيا همراه باشد و شبم را سپرى ساز از نيرنگ دشمنان و نگاهبانى گردان از هلاكتهاى هواى نفس، كه به يقين تو به هر چه بخواهى توانايى،فرمانروايى را به هر كه بخواهى عنايت مىكنى،و از هر كه بخواهى باز مىستانى،و هركه بخواهى عزت مىبخشى،و هركه اراده كنى به ذلت مىنشانى، خوبى بدست توست،همانا بر همهچيز توانايى،شب را در روز درمىآورى،و روز را در شب،زنده را از مرده بيرون مىآورى،و مرده را از زنده، زنده،و هر كه را بخواهى بىحساب روزى مىدهى.معبودى جز تو نيست.بار خدايا!تنها تو را منزّه مىدارم و سپاس و ستايش مىگويم، كيست كه قدر تو را بشناسد و از مقام تو نترسد؟
وَ مَنْ ذَا يَعْلَمُ مَا أَنْتَ فَلا يَهَابُكَ أَلَّفْتَ بِقُدْرَتِكَ الْفِرَقَ وَ فَلَقْتَ بِلُطْفِكَ الْفَلَقَ وَ أَنَرْتَ بِكَرَمِكَ دَيَاجِيَ الْغَسَقِ وَ أَنْهَرْتَ الْمِيَاهَ مِنَ الصُّمِّ الصَّيَاخِيدِ عَذْبا وَ أُجَاجا وَ أَنْزَلْتَ مِنَ الْمُعْصِرَاتِ مَاءً ثَجَّاجا وَ جَعَلْتَ الشَّمْسَ وَ الْقَمَرَ لِلْبَرِيَّةِ سِرَاجا وَهَّاجا مِنْ غَيْرِ أَنْ تُمَارِسَ فِيمَا ابْتَدَأْتَ بِهِ لُغُوبا وَ لا عِلاجا فَيَا مَنْ تَوَحَّدَ بِالْعِزِّ وَ الْبَقَاءِ وَ قَهَرَ عِبَادَهُ بِالْمَوْتِ وَ الْفَنَاءِ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ الْأَتْقِيَاءِ وَ اسْمَعْ نِدَائِي ،
و كيست كه بداند تو كسيتى آنگاه از تو نهراسد؟با قدرت خود پراكنده را الفت بخشيدى و با مهربانيت سپيدهدم را شكافتى و با كرمت تاريكيهاى شب را روشن نمودى،و آبهاى شيرين و شور را از دل سنگهاى سخت و خارا جارى كردى و از ابرهاى گران بارانى فراوان فرو ريختى و خورشيد و ماه را براى مردمان چراغى فروزان قرار دادى،بىآنكه در آنچه آغازگر پيدايشش بودى دچار خستگى و ناتوانى و چارهجويى شوى اى آنكه در عزت و بقا يگانه است و بندگانش را به مرگ و فنا مقهور خود ساخته است،درود فرست بر محمّد و خاندان پرهيزگارش و نداى مرا بشنو،
وَ اسْتَجِبْ دُعَائِي وَ حَقِّقْ بِفَضْلِكَ أَمَلِي وَ رَجَائِي يَا خَيْرَ مَنْ دُعِيَ لِكَشْفِ الضُّرِّ وَ الْمَأْمُولِ لِكُلِّ [فِي كُلِ] عُسْرٍ وَ يُسْرٍ بِكَ أَنْزَلْتُ حَاجَتِي فَلا تَرُدَّنِي مِنْ سَنِيِّ [بَابِ] مَوَاهِبِكَ خَائِبا يَا كَرِيمُ يَا كَرِيمُ يَا كَرِيمُ بِرَحْمَتِكَ يَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ وَ صَلَّى اللَّهُ عَلَى خَيْرِ خَلْقِهِ مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ أَجْمَعِينَ.
و دعايم را اجابت گو،و به فضل خود آرزو و اميدم را محققّ فرما،اى بهترين كسىكه براى برطرف ساختن هر بدحالى خوانده و براى هر سختى و آسانى آرزو شدى،نيازم را به پيشگاه تو فرود آوردم،پس از موهبتهاى بلندپاينه خود نااميدانه ردّم مكن اى بزرگوار،اى بزرگوار،اى بزرگوار،به رحمتت اى مهربانترين مهربانان،و درود خدا بر بهترين آفريدهاش محمّد و اهل بيت او همه
آنگاه به سجده رود و بگويد:
إِلَهِي قَلْبِي مَحْجُوبٌ وَ نَفْسِي مَعْيُوبٌ وَ عَقْلِي مَغْلُوبٌ وَ هَوَائِي غَالِبٌ وَ طَاعَتِي قَلِيلٌ وَ مَعْصِيَتِي كَثِيرٌ وَ لِسَانِي مُقِرٌّ بِالذُّنُوبِ فَكَيْفَ حِيلَتِي يَا سَتَّارَ الْعُيُوبِ وَ يَا عَلامَ الْغُيُوبِ وَ يَا كَاشِفَ الْكُرُوبِ اغْفِرْ ذُنُوبِي كُلَّهَا بِحُرْمَةِ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ يَا غَفَّارُ يَا غَفَّارُ يَا غَفَّارُ بِرَحْمَتِكَ يَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ.
خداى من،دلم در پردههاى ظلمت پوشيده شده و جانم دچار كاستى گشته و عقلم مغلوب هواى نفسم شده و هواى نفسم بر من چيره آمده،طاعتم اندك،و نافرمانيم بسيار، و زبانم اقراركننده به گناهان است،چاره من چيست اى پردهپوش عيبها،اى داناى نهانها،اى برطرفكننده غمها،همه گناهان مرا بيامرز،به احترام محمّد و خاندان محمّد،اى آمرزنده،اى آمرزنده،اى آمرزنده به مهربانيت اى مهربانترين مهربانان.
مؤلف گويد:علاّمه مجلسى رحمه اللّه اين دعا را در كتاب دعاى»بحار«و در كتاب صلواة آن همراه با توضيح ذكر كرده و فرموده:اين دعا از دعاهاى مشهور است ولى من آن را در كتابهاى معتبر جز در كتاب مصباح سيّد ابن باقى رحمه اللّه نيافتم.و نيز فرموده است:مشهور خواندن اين دعا پس از نماز صبح است درحالىكه سيّد ابن باقى خواندن آن را پس از نافله صبح روايت نموده است و به هر كدام عمل شود مناسب است.
به نام خدا كه رحمتش بسيار و مهربانىاش هميشگى است
اللَّهُمَّ يَا مَنْ دَلَعَ لِسَانَ الصَّبَاحِ بِنُطْقِ تَبَلُّجِهِ وَ سَرَّحَ قِطَعَ اللَّيْلِ الْمُظْلِمِ بِغَيَاهِبِ تَلَجْلُجِهِ وَ أَتْقَنَ صُنْعَ الْفَلَكِ الدَّوَّارِ فِي مَقَادِيرِ تَبَرُّجِهِ وَ شَعْشَعَ ضِيَاءَ الشَّمْسِ بِنُورِ تَأَجُّجِهِ يَا مَنْ دَلَّ عَلَى ذَاتِهِ بِذَاتِهِ وَ تَنَزَّهَ عَنْ مُجَانَسَةِ مَخْلُوقَاتِهِ وَ جَلَّ عَنْ مُلاءَمَةِ كَيْفِيَّاتِهِ يَا مَنْ قَرُبَ مِنْ خَطَرَاتِ الظُّنُونِ وَ بَعُدَ عَنْ لَحَظَاتِ الْعُيُونِ وَ عَلِمَ بِمَا كَانَ قَبْلَ أَنْ يَكُونَ يَا مَنْ أَرْقَدَنِي فِي مِهَادِ أَمْنِهِ وَ أَمَانِهِ وَ أَيْقَظَنِي إِلَى مَا مَنَحَنِي بِهِ مِنْ مِنَنِهِ وَ إِحْسَانِهِ وَ كَفَّ أَكُفَّ السُّوءِ عَنِّي بِيَدِهِ وَ سُلْطَانِهِ صَلِّ اللَّهُمَّ عَلَى الدَّلِيلِ إِلَيْكَ فِي اللَّيْلِ الْأَلْيَلِ،
خدايا،اى آنكه زبان صبح را به گويايى تابش و روشنايىاش برآورد،شب تار را با تيرگيهاى شديد به هم پيچيدهاش به اطراف جهان فرستاد،و ساختمان سپهر گردون را در اندازههاى زيبايش محكم نمود،و پرتو خورشيد را به روشنايى شعلهورش در همهجا برافروزد،اى آنكه بر ذاتش دلى است و از شباهت و همگونگى با آفريدهگانش منزّه است و شأنش از سازگارى با كيفيّات مخلوقاتش برتر است،اى آنكه به باورهاى گذرا بر دل نزديك و از چشمانداز ديدگان سر دور است، و آنچه را هستى پيش از آنكه پديد آيد مىداند،اى آنكه در گاهواره أمن و امانش خوابانيد مرا و به جانب آنچه از نعمتها و احسانش كه بىدريغ به من بخشيد بيدارم كرد و دستهاى حوادث و آفات را با دست لطف و قدرتش از من بازداشت.خدايا،درود فرست به آن راهنماى به سويت در شب تيره و تار جاهليت
وَ الْمَاسِكِ مِنْ أَسْبَابِكَ بِحَبْلِ الشَّرَفِ الْأَطْوَلِ وَ النَّاصِعِ الْحَسَبِ فِي ذِرْوَةِ الْكَاهِلِ الْأَعْبَلِ وَ الثَّابِتِ الْقَدَمِ عَلَى زَحَالِيفِهَا فِي الزَّمَنِ الْأَوَّلِ وَ عَلَى آلِهِ الْأَخْيَارِ الْمُصْطَفَيْنَ الْأَبْرَارِ وَ افْتَحِ اللَّهُمَّ لَنَا مَصَارِيعَ الصَّبَاحِ بِمَفَاتِيحِ الرَّحْمَةِ وَ الْفَلاحِ وَ أَلْبِسْنِي اللَّهُمَّ مِنْ أَفْضَلِ خِلَعِ الْهِدَايَةِ وَ الصَّلاحِ وَ اغْرِسِ اللَّهُمَّ بِعَظَمَتِكَ فِي شِرْبِ جَنَانِي يَنَابِيعَ الْخُشُوعِ وَ أَجْرِ اللَّهُمَّ لِهَيْبَتِكَ مِنْ آمَاقِي زَفَرَاتِ الدُّمُوعِ وَ أَدِّبِ اللَّهُمَّ نَزَقَ الْخُرْقِ مِنِّي بِأَزمَّةِ الْقُنُوعِ.
و آن چنگ زننده از ميان ريسمانهايت به بلندترين رشته شرف و آن دارنده حسب پاك و ناب كه برگرده استوارترين روشن شرافت قرار دارد،و آن ثابت قدم در لغزشگاههاى دوران پيش از بعثت،و نيز بر خاندان او كه بهترين انتخابشدگان و برگزيدگان و نيكانند.خديا!درهاى روز را با كليدهاى رحمت و رستگارى به روى ما بگشا،و بر من از بهترين لباسهاى هدايت و صلاح بپوشان، به عظمتت در آبشخور قلبم چشمههاى فروتنى را بجوشان،و در برابر هيبتت از گوشههاى ديگانم رودهاى اشك سوزان جارى ساز،و مرا از بىپروايى و نادانى به مهارهاى قناعت و خوارى ادب فرما.
إِلَهِي إِنْ لَمْ تَبْتَدِئْنِي الرَّحْمَةُ مِنْكَ بِحُسْنِ التَّوْفِيقِ فَمَنِ السَّالِكُ بِي إِلَيْكَ فِي وَاضِحِ الطَّرِيقِ وَ إِنْ أَسْلَمَتْنِي أَنَاتُكَ لِقَائِدِ الْأَمَلِ وَ الْمُنَى فَمَنِ الْمُقِيلُ عَثَرَاتِي مِنْ كَبَوَاتِ الْهَوَى وَ إِنْ خَذَلَنِي نَصْرُكَ عِنْدَ مُحَارَبَةِ النَّفْسِ وَ الشَّيْطَانِ فَقَدْ وَكَلَنِي خِذْلانُكَ إِلَى حَيْثُ النَّصَبُ وَ الْحِرْمَانُ.
خدايا اگر رحمت تو با توفيق نيكو از ابتدا شامل حال من نبود چه كسى رهنماى من به سويت در اين راه روشن مىبود؟و اگر مهلتت مرا تسليم آمال و آرزوهاى باطل كند آنگاه چه كسى لغزشهايم را از فروافتادن در هواى نفس جبران مىكند؟و اگر به هنگام جنگ با نفس و شيطان ياريت مرا واگذارد اين يارين نكردنت مرا در آغوش رنج و محروميت اندازد.
إِلَهِي أَ تَرَانِي مَا أَتَيْتُكَ إِلا مِنْ حيثُ الْآمَالُ أَمْ عَلِقْتُ بِأَطْرَافِ حِبَالِكَ إِلا حِينَ بَاعَدَتْنِي ذُنُوبِي عَنْ دَارِ [صِرْبَةِ] الْوِصَالِ فَبِئْسَ الْمَطِيَّةُ الَّتِي امْتَطَتْ نَفْسِي مِنْ هَوَاهَا فَوَاها لَهَا لِمَا سَوَّلَتْ لَهَا ظُنُونُهَا وَ مُنَاهَا وَ تَبّا لَهَا لِجُرْأَتِهَا عَلَى سَيِّدِهَا وَ مَوْلاهَا إِلَهِي قَرَعْتُ بَابَ رَحْمَتِكَ بِيَدِ رَجَائِي وَ هَرَبْتُ إِلَيْكَ لاجِئا مِنْ فَرْطِ أَهْوَائِي وَ عَلَّقْتُ بِأَطْرَافِ حِبَالِكَ أَنَامِلَ وَلائِي فَاصْفَحِ اللَّهُمَّ عَمَّا كُنْتُ [كَانَ] أَجْرَمْتُهُ مِنْ زَلَلِي وَ خَطَائِي وَ أَقِلْنِي مِنْ صَرْعَةِ رِدَائِي فَإِنَّكَ سَيِّدِي وَ مَوْلايَ وَ مُعْتَمَدِي وَ رَجَائِي ،
خداى من،مىبينى كه به پيشگهت نيامدم مگر از جهتى كه نسبت به رحمتت اروزها داشتم،يا چنگ نزدم به اطراف رشته استوارت مگر آنگاه كه گناهانم مرا از خانه وصال تو دور ساخت،پس چه بد مركبى است مركب خواستههاى باطل كه نفسم بر آن سوار شده،واى بر اين نفس كه گمانهاى بىمورد و آرزوهاى نابجايش با همه زشتى در برابرش زيبا جلوه كرده!و مرگ بر او كه سرور و مولايش جزات نموده!خدايا با دست اميد در رحمتت را كوبيدم و از كثرت هوسرانىام به پاهندگى به سويت گريختم و به كنارههاى رشته استوارت انگشتان محبّتم را آويختم.بار خدايا از آنچه در گذشته مرتكب شدم،از لغزش و خطايم چشمپوشى كن و از درافتادن به جامه تنگ گناه رهايم ساز كه به يقين تويى سرور و مولا،و پشتيبان و اميد من،
وَ أَنْتَ غَايَةُ مَطْلُوبِي وَ مُنَايَ فِي مُنْقَلَبِي وَ مَثْوَايَ إِلَهِي كَيْفَ تَطْرُدُ مِسْكِينا الْتَجَأَ إِلَيْكَ مِنَ الذُّنُوبِ هَارِبا أَمْ كَيْفَ تُخَيِّبُ مُسْتَرْشِدا قَصَدَ إِلَى جَنَابِكَ سَاعِيا [صَاقِبا] أَمْ كَيْفَ تَرُدُّ ظَمْآنَ وَرَدَ إِلَى حِيَاضِكَ شَارِبا كَلا وَ حِيَاضُكَ مُتْرَعَةٌ فِي ضَنْكِ الْمُحُولِ وَ بَابُكَ مَفْتُوحٌ لِلطَّلَبِ وَ الْوُغُولِ وَ أَنْتَ غَايَةُ الْمَسْئُولِ [السُّؤْلِ] وَ نِهَايَةُ الْمَأْمُولِ إِلَهِي هَذِهِ أَزِمَّةُ نَفْسِي عَقَلْتُهَا بِعِقَالِ مَشِيَّتِكَ وَ هَذِهِ أَعْبَاءُ ذُنُوبِي دَرَأْتُهَا بِعَفْوِكَ وَ رَحْمَتِكَ،
و تويى منتهاى خواسته و آرزوى من،در دنيا و آخرت،خداى من چسان درماندهاى را كه در حال گريز از گناهان خويش به تو پناه جسته از خود مىرانى؟يا چگونه رهجويى را كه شتابان قصد آستانت نموده نااميد مىكنى؟يا چگونه تشنهاى را باز مىگردانى كه وارد حوضهايت شده؟،البته كه چنين نخواهى كرد زيرا حوضهاى رحمتت در سختترين خشكساليها لبريز و درگاه لطفت همواره براى درخواست و وارد شدن باز است،تويى منتهاى خواسته و نهايت آرزو.خداى من اين مهار نفس من است كه به پايبند مشيّت بستم،و اين بارهاى سنگين گناهان من است كه به پيشگاه عفو و رحمتت انداختم،
وَ هَذِهِ أَهْوَائِيَ الْمُضِلَّةُ وَكَلْتُهَا إِلَى جَنَابِ لُطْفِكَ وَ رَأْفَتِكَ فَاجْعَلِ اللَّهُمَّ صَبَاحِي هَذَا نَازِلا عَلَيَّ بِضِيَاءِ الْهُدَى وَ بِالسَّلامَةِ [السَّلامَةِ] فِي الدِّينِ وَ الدُّنْيَا وَ مَسَائِي جُنَّةً مِنْ كَيْدِ الْعِدَى [الْأَعْدَاءِ] وَ وِقَايَةً مِنْ مُرْدِيَاتِ الْهَوَى إِنَّكَ قَادِرٌ عَلَى مَا تَشَاءُ تُؤْتِي الْمُلْكَ مَنْ تَشَاءُ وَ تَنْزِعُ الْمُلْكَ مِمَّنْ تَشَاءُ وَ تُعِزُّ مَنْ تَشَاءُ وَ تُذِلُّ مَنْ تَشَاءُ بِيَدِكَ الْخَيْرُ إِنَّكَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ تُولِجُ اللَّيْلَ فِي النَّهَارِ وَ تُولِجُ النَّهَارَ فِي اللَّيْلِ وَ تُخْرِجُ الْحَيَّ مِنَ الْمَيِّتِ وَ تُخْرِجُ الْمَيِّتَ مِنَ الْحَيِّ وَ تَرْزُقُ مَنْ تَشَاءُ بِغَيْرِ حِسَابٍ لا إِلَهَ إِلا أَنْتَ سُبْحَانَكَ اللَّهُمَّ وَ بِحَمْدِكَ مَنْ ذَا يَعْرِفُ قَدْرَكَ فَلا يَخَافُكَ،
و اين هوسهاى گمراهكننده من است كه به درگاه لطف و مهرت واگذاشتم.بار خدايا!اين صبح مرا انگونه آغاز كن كه با پرتو هدايت و با سلامت دين و دنيا همراه باشد و شبم را سپرى ساز از نيرنگ دشمنان و نگاهبانى گردان از هلاكتهاى هواى نفس، كه به يقين تو به هر چه بخواهى توانايى،فرمانروايى را به هر كه بخواهى عنايت مىكنى،و از هر كه بخواهى باز مىستانى،و هركه بخواهى عزت مىبخشى،و هركه اراده كنى به ذلت مىنشانى، خوبى بدست توست،همانا بر همهچيز توانايى،شب را در روز درمىآورى،و روز را در شب،زنده را از مرده بيرون مىآورى،و مرده را از زنده، زنده،و هر كه را بخواهى بىحساب روزى مىدهى.معبودى جز تو نيست.بار خدايا!تنها تو را منزّه مىدارم و سپاس و ستايش مىگويم، كيست كه قدر تو را بشناسد و از مقام تو نترسد؟
وَ مَنْ ذَا يَعْلَمُ مَا أَنْتَ فَلا يَهَابُكَ أَلَّفْتَ بِقُدْرَتِكَ الْفِرَقَ وَ فَلَقْتَ بِلُطْفِكَ الْفَلَقَ وَ أَنَرْتَ بِكَرَمِكَ دَيَاجِيَ الْغَسَقِ وَ أَنْهَرْتَ الْمِيَاهَ مِنَ الصُّمِّ الصَّيَاخِيدِ عَذْبا وَ أُجَاجا وَ أَنْزَلْتَ مِنَ الْمُعْصِرَاتِ مَاءً ثَجَّاجا وَ جَعَلْتَ الشَّمْسَ وَ الْقَمَرَ لِلْبَرِيَّةِ سِرَاجا وَهَّاجا مِنْ غَيْرِ أَنْ تُمَارِسَ فِيمَا ابْتَدَأْتَ بِهِ لُغُوبا وَ لا عِلاجا فَيَا مَنْ تَوَحَّدَ بِالْعِزِّ وَ الْبَقَاءِ وَ قَهَرَ عِبَادَهُ بِالْمَوْتِ وَ الْفَنَاءِ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ الْأَتْقِيَاءِ وَ اسْمَعْ نِدَائِي ،
و كيست كه بداند تو كسيتى آنگاه از تو نهراسد؟با قدرت خود پراكنده را الفت بخشيدى و با مهربانيت سپيدهدم را شكافتى و با كرمت تاريكيهاى شب را روشن نمودى،و آبهاى شيرين و شور را از دل سنگهاى سخت و خارا جارى كردى و از ابرهاى گران بارانى فراوان فرو ريختى و خورشيد و ماه را براى مردمان چراغى فروزان قرار دادى،بىآنكه در آنچه آغازگر پيدايشش بودى دچار خستگى و ناتوانى و چارهجويى شوى اى آنكه در عزت و بقا يگانه است و بندگانش را به مرگ و فنا مقهور خود ساخته است،درود فرست بر محمّد و خاندان پرهيزگارش و نداى مرا بشنو،
وَ اسْتَجِبْ دُعَائِي وَ حَقِّقْ بِفَضْلِكَ أَمَلِي وَ رَجَائِي يَا خَيْرَ مَنْ دُعِيَ لِكَشْفِ الضُّرِّ وَ الْمَأْمُولِ لِكُلِّ [فِي كُلِ] عُسْرٍ وَ يُسْرٍ بِكَ أَنْزَلْتُ حَاجَتِي فَلا تَرُدَّنِي مِنْ سَنِيِّ [بَابِ] مَوَاهِبِكَ خَائِبا يَا كَرِيمُ يَا كَرِيمُ يَا كَرِيمُ بِرَحْمَتِكَ يَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ وَ صَلَّى اللَّهُ عَلَى خَيْرِ خَلْقِهِ مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ أَجْمَعِينَ.
و دعايم را اجابت گو،و به فضل خود آرزو و اميدم را محققّ فرما،اى بهترين كسىكه براى برطرف ساختن هر بدحالى خوانده و براى هر سختى و آسانى آرزو شدى،نيازم را به پيشگاه تو فرود آوردم،پس از موهبتهاى بلندپاينه خود نااميدانه ردّم مكن اى بزرگوار،اى بزرگوار،اى بزرگوار،به رحمتت اى مهربانترين مهربانان،و درود خدا بر بهترين آفريدهاش محمّد و اهل بيت او همه
آنگاه به سجده رود و بگويد:
إِلَهِي قَلْبِي مَحْجُوبٌ وَ نَفْسِي مَعْيُوبٌ وَ عَقْلِي مَغْلُوبٌ وَ هَوَائِي غَالِبٌ وَ طَاعَتِي قَلِيلٌ وَ مَعْصِيَتِي كَثِيرٌ وَ لِسَانِي مُقِرٌّ بِالذُّنُوبِ فَكَيْفَ حِيلَتِي يَا سَتَّارَ الْعُيُوبِ وَ يَا عَلامَ الْغُيُوبِ وَ يَا كَاشِفَ الْكُرُوبِ اغْفِرْ ذُنُوبِي كُلَّهَا بِحُرْمَةِ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ يَا غَفَّارُ يَا غَفَّارُ يَا غَفَّارُ بِرَحْمَتِكَ يَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ.
خداى من،دلم در پردههاى ظلمت پوشيده شده و جانم دچار كاستى گشته و عقلم مغلوب هواى نفسم شده و هواى نفسم بر من چيره آمده،طاعتم اندك،و نافرمانيم بسيار، و زبانم اقراركننده به گناهان است،چاره من چيست اى پردهپوش عيبها،اى داناى نهانها،اى برطرفكننده غمها،همه گناهان مرا بيامرز،به احترام محمّد و خاندان محمّد،اى آمرزنده،اى آمرزنده،اى آمرزنده به مهربانيت اى مهربانترين مهربانان.
مؤلف گويد:علاّمه مجلسى رحمه اللّه اين دعا را در كتاب دعاى»بحار«و در كتاب صلواة آن همراه با توضيح ذكر كرده و فرموده:اين دعا از دعاهاى مشهور است ولى من آن را در كتابهاى معتبر جز در كتاب مصباح سيّد ابن باقى رحمه اللّه نيافتم.و نيز فرموده است:مشهور خواندن اين دعا پس از نماز صبح است درحالىكه سيّد ابن باقى خواندن آن را پس از نافله صبح روايت نموده است و به هر كدام عمل شود مناسب است.