اين نماز اكسير اعظم،و كبريت احمر است،و به سندهاى بسيار معتبد با فضيلت فراوان كه مهم‏ترين آن آمرزش‏ گناهان بزرگ است-وارد شده،و بهترين زمان براى بجا آوردن آن،آغاز روز جمعه است،و آن‏ چهار ركعت است با دو تشهد و دو سلام كه در ركعت اوّل پس از سوره«حمد»سوره«زلزال»و در ركعت دوّم بعد از سوره«حمد»سوره«و العاديات»و در ركعت سوم پس از سوره«حمد»سوره «اذا جاء نصر اللّه و الفتح» و در ركعت چهارم بعد از سوره«حمد»يك بار سوره «قل هو اللّه احد» خوانده مى‏شود. و هر ركعت پس از تمام شدن سوره»حمد«و سوره‏هاى ياد شده پانزده بار گفته مى‏شود:
سُبْحَانَ اللَّهِ وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ وَ لا إِلَهَ إِلا اللَّهُ وَ اللَّهُ أَكْبَرُ
پاك و منزه است خدا و ستايش تنها سزاوار اوست و خدايى جز او نيست،و او از هر صفتى برتر است
و در ركوع نيز همين تسبيحات ده بار،و پس از برخاستن از ركوع ده بار،و در سجده اوّل ده بار،و پس از سر برداشتن از سجده ده بار و در سجده دوم ده بار،و پس از سجده،پيش از برخاستن براى انجام ركعت دوم ده بار گفته مى‏شود و اين ترتيب در هر چهار ركعت رعايت‏ مى‏گردد،كه مجموع تسبيحات به سيصد مى‏رسد. شيخ كلينى از ابو سعيد مدائنى روايت كرده،كه امام صادق عليه السّلام به من فرمود:آيا نمى‏خواهى ذكرى را به تو تعليم‏ دهم كه آن را در نماز جعفر بخوانى،گفتم:آرى مى‏خواهم،فرمود:هنگامى كه در ركعت چهارم به آخرين سجده نماز رسيدى، و از تسبيحات فارغ شدى بگو:
سُبْحَانَ مَنْ لَبِسَ الْعِزَّ وَ الْوَقَارَ سُبْحَانَ مَنْ تَعَطَّفَ بِالْمَجْدِ وَ تَكَرَّمَ بِهِ سُبْحَانَ مَنْ لا يَنْبَغِي التَّسْبِيحُ إِلا لَهُ سُبْحَانَ مَنْ أَحْصَى كُلَّ شَيْ‏ءٍ عِلْمُهُ سُبْحَانَ ذِي الْمَنِّ وَ النِّعَمِ سُبْحَانَ ذِي الْقُدْرَةِ وَ الْكَرَمِ اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ بِمَعَاقِدِ الْعِزِّ مِنْ عَرْشِكَ وَ مُنْتَهَى الرَّحْمَةِ مِنْ كِتَابِكَ وَ اسْمِكَ الْأَعْظَمِ وَ كَلِمَاتِكَ التَّامَّةِ الَّتِي تَمَّتْ صِدْقا وَ عَدْلا صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ أَهْلِ بَيْتِهِ وَ افْعَلْ بِي كَذَا وَ كَذَا
پاك و منزه است آن‏كه لباس عزت و وقار به بر دارد،پاك و منزه است آن‏كه به بزرگى مهر ورزد،و به آن گرامى باشد،پاك و منزه است‏ آن‏كه پاكى جز براى او سزاوار نيست.پاك و منزه است آن‏كه دانشش هر چيز را بر شمارد،پاك و منزه است آن سرچشمه فضل و بخشش،پاك و منزه است آن داراى قدرت و كرم.خدايا از تو خواستارم به حق بندها و گره‏گاههاى شكوه عرشت، و به حق نهايت مهرت كه در كتابت آوردى،و نام بزرگت و كلمات بى‏عيب و نقصت كه در راستى و عدالت بس كمال يافته‏اند،بر محمّد و خاندانش درود فرست و با من چنين و چنان كن.
و بجاى كلمه«كذا و كذا»حاجات خود را از خدا درخواست كند.شيخ طوسى و سيّد ابن طاووس از مفضل بن عمر، روايت كرده‏اند كه گفت:روزى امام صادق عليه السّلام را ديدم كه نماز جعفر بجا آوردند و پس از نماز دستها را بلند نمودند،اين دعا را خواندند:«يا ربّ يا ربّ»به اندازه‏اى كه يك نفس اجازه دهد،«يا ربّاه يا ربّاه»به قدر يك نفس،«ربّ ربّ»به‏ اندازه يك نفس،«يا اللّه يا اللّه»باز هم به قدر يك نفس،«يا حىّ يا حىّ»همپاى يك نفس،«يا رحيم يا رحيم»باز هم به اندازه‏ يك نفس،«يا رحمن يا رحمن»هفت بار،«يا ارحم الرّاحمين»هفت بار،سپس اين دعا را خواندند:
اللَّهُمَّ إِنِّي أَفْتَتِحُ الْقَوْلَ بِحَمْدِكَ وَ أَنْطِقُ بِالثَّنَاءِ عَلَيْكَ وَ أُمَجِّدُكَ وَ لا غَايَةَ لِمَدْحِكَ وَ أُثْنِي عَلَيْكَ وَ مَنْ يَبْلُغُ غَايَةَ ثَنَائِكَ وَ أَمَدَ مَجْدِكَ وَ أَنَّى لِخَلِيقَتِكَ كُنْهُ مَعْرِفَةِ مَجْدِكَ وَ أَيَّ زَمَنٍ لَمْ تَكُنْ مَمْدُوحا بِفَضْلِكَ مَوْصُوفا بِمَجْدِكَ عَوَّادا عَلَى الْمُذْنِبِينَ بِحِلْمِكَ تَخَلَّفَ سُكَّانُ أَرْضِكَ عَنْ طَاعَتِكَ فَكُنْتَ عَلَيْهِمْ عَطُوفا بِجُودِكَ جَوَادا بِفَضْلِكَ عَوَّادا بِكَرَمِكَ يَا لا إِلَهَ إِلا أَنْتَ الْمَنَّانُ ذُو الْجَلالِ وَ الْإِكْرَامِ.
خدايا!سخنم را با ستايش تو آغاز مى‏كنم،و با ثناى تو گويا مى‏شوم و تو را به بزرگى مى‏ستايم،درحالى‏كه ستايشت را پايانى نيست،و تو را سپاس مى‏گيرم و كيست آن‏كه به نهايت سپاست و بلنداى بزرگى‏ات برسد؟آفريدگانت را چه رسد كه به شناخت‏ رژفاى عظمت تو دست يابد،چه زمانى بوده كه به فضل و بخششت ستوده و به عظمت موصوف نبودى،كدامين زمان بوده كه با بردبارى خويش پياپى‏ از گنهكاران درنگذشته باشى؟!ساكنان زينت از فرمانبردارى تو سرپيچى كردند،ولى تو با بخشش خويش بر آنان مهر ورزيدى،به فضل خود به آنان بخشيدى‏ و به كرامت پى‏درپى به آنان روى كردى،اى كه معبودى جز تو نيست،بخشايشگرى كه داراى شوكت و كرامتى.
پس حضرت فرمود:اى مفضّل هرگاه تو را حاجت ضرورى پيش آيد نماز جعفر را بخوان،و اين دعا را قرائت كن، و حاجتت را از خدا بخواه،كه به خواست خدا برآورده مى‏شود.مؤلف گويد:شيخ طوسى براى برآورده‏شدن حاجت از امام صادق عليه السّلام روايت كرده:روزهاى چهارشنبه و پنجشنبه و جمعه را روزه بدار،و چون روز پنجشنبه به آخر رسد به ده مسكين، هر مسكينى يك مدّ[به مقدار تقريبى 10 سير]طعام صدقه بده.و در آغاز روز جمعه غسل كن و به محراب برو و نماز جناب جعفر را، بخوان،آنگاه زانوها را برهنه ساز و بر زمين بگذار و بگو:
يَا مَنْ أَظْهَرَ الْجَمِيلَ وَ سَتَرَ [عَلَيَ‏] الْقَبِيحَ يَا مَنْ لَمْ يُؤَاخِذْ بِالْجَرِيرَةِ وَ لَمْ يَهْتِكِ السِّتْرَ يَا عَظِيمَ الْعَفْوِ يَا حَسَنَ التَّجَاوُزِ يَا وَاسِعَ الْمَغْفِرَةِ يَا بَاسِطَ الْيَدَيْنِ بِالرَّحْمَةِ يَا صَاحِبَ كُلِّ نَجْوَى وَ مُنْتَهَى كُلِّ شَكْوَى يَا مُقِيلَ الْعَثَرَاتِ يَا كَرِيمَ الصَّفْحِ يَا عَظِيمَ الْمَنِّ يَا مُبْتَدِئا بِالنِّعَمِ قَبْلَ اسْتِحْقَاقِهَا يَا رَبَّاهْ يَا رَبَّاهْ يَا رَبَّاهْ،
آن‏كه زيبايى را آشكار سازى و زشتى را بپوشانى،از آن‏كه بندگان را بر خطايشان سرزنش نكنى و پرده حرمتشان را ندرى‏ اى بزرگ در بخشش و نيكو در گذشت،اى كه آمرزگارى‏ات فراگير،و دستانت به مهر گشاده است،اى شنواى‏ هر راز و نجومى و سرانجام هر دادخواهى،از كه از لغزشها درگذرى،اى بزرگوار در چشم‏پوشى و گذشت،اى‏ بزرگ بخشايشگر اى آغازگر نعمتها پيش از شايستگى بندگان.
[اى پروردگار]ده مرتبه،يا اللّه يا اللّه يا اللّه‏ [اى خدا]ده مرتبه،يا سداه يا سيداه[اى سرور]ده مرتبه،«يا مولاياه،يا مولاياه»[اى مولا]ده مرتبه،«يا رجاءاه»[اى اميد] ده مرتبه،«يا غياثاه»[اى پناه]ده مرتبه«يا غاية رغبتاه»[اى نهايت رغبت]ده مرتبه،«يا رحمن»[اى بخشاينده] ده مرتبه،«يا رحيم»[اى مهربان]ده مرتبه،«يا معطى الخيرات»[اى عطابخش]ده مرتبه و
صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ كَثِيرا طَيِّبا كَأَفْضَلِ مَا صَلَّيْتَ عَلَى أَحَدٍ مِنْ خَلْقِكَ
درود فراوان و پاكيزه بر محمّد و خاندان محمّد فرست،همچون بهترين درودها كه بر بنده‏اى از بندگان خود فرستى
ده مرتبه و حاجت خود را بطلب.مؤلف گويد:درباره روزه اين سه روز و بجا آوردن دو ركعت نماز مستحب به هنگام ظهر روز جمعه،براى برآورده شدن حاجت،روايات بسيارى وارد شده.