عشق الهى و پرهیز از خودپرستى

عاشق بى دل كجا با خلق عالم كار دارد                                              بگذرد از هر دو عالم هر كه عشق یار دارد

كار ما عشق است و مستى، نیستى در عین هستى                                   بگذرد از خودپرستى هر كه با ما كار دارد

طلب عفو الهى

گر خطایى آمد از ما در وجود                                    چشم مى‏داریم در عفو اى وَدود

امتحان كردم مرا معذور دار                                                چون ز فعل خویش گشتم شرمسار

مولوى

قرآن

گرچه دارد شیوه‏هاى رنگ رنگ                                  من به جز عبرت نگیرم از فرنگ

اى به تقلیدش اسیر، آزاد شو!                                    دامن قرآن بگیر، آزاد شو!

اقبال لاهورى

مصیبت امام حسین علیه‏ السلام

داغى كه كهنه شد بیقین بى اثر شود                             وین داغ هر زمان اثرش بیشتر شود

امام زمان علیه‏ السلام

گفته بودم چو بیایى غم دل با تو بگویم                                           چه بگویم كه غم از دل برود چون تو بیایى

سعدى

***

من از عالَم تو را تنهـا گُزینـم                                   روا دارى كه من غمگیـن نشینـم؟

***

در ره عشق تو اسیران بلاییم                                      كس نیست چنین عاشق بیچاره كه ماییم

***

در آن نَفَس كه بمیرم به جستجوى تو باشم                                     مرا به باده چه حاجت كه مست روى توباشم

سعدى

امام خمینى رحمه‏ الله

شربتى از لب لعلش نچشیدیم و برفت                                      روى مه پیكر او سیر ندیدیم و برفت

گویى از صحبت ما نیك به تنگ آمده بود                                 بار بربست و به گردَش نرسیدیم و برفت

بس كه ما فاتحه و حرز یمانى خواندیم                                                وز پى‏اش سوره اخلاص دمیدیم و برفت

سر ز فرمان خطم گفت مكش تا نروم                                       ما سر خویش ز خطش نكشیدیم و برفت

عشره مى‏داد كه از كوى ارادت نروم                                        دیدى آخر كه چسان عشره خریدیم و برفت

شد چمان در چمن حسن و لطافت لیكن                                              در گلستان وصالش نچمیدیم و برفت

صورت او به لطافت اثر صنع خداست                                      ما به رویش نظرى سیر ندیدیم و برفت

همچو حافظ همه شب ناله و افغان كردیم                                 كاى دریغا به وداعش نرسیدیم و برفت

حافظ

شهید و شهادت

چون جغد مگو دریغ بر خاك شهید                             بس كن سخن از سینه صد چاك شهید

در هودج نور رفت تا بزم «ملیك»                                از دامن خاك، پیكر پاك شهید

حمید سبزوارى

***

شهادت، لاله‏ها را چیدنى كرد                                    به چشم دل، خدا را دیدنى كرد

ببوس اى خواهرم قبر برادر                                       شهادت، سنگ را بوسیدنى كرد

قیصر امین پور

مفقود الجسدها

پس از عمرى غریبى بى‌نشانى                                     خدا مى‏خواست در غربت نمانى

از آن سَروِ سرافراز تو هر چند                                   پلاكى بازگشت و استخوانى

قضا و قَدَر

نیكى و بدى كه در نهاد بشر است                               شادى و غمى كه در قضا و قَدَر است

با چرخ مكن حواله كاندر ره عقل                               چرخ از تو هزار بار بیچاره‏تر است

عمل صالح و توجه به نامه اعمال

مكن كارى كه بر پا سنگت آید                                  جهان با این فراخى تنگت آید

چو فردا نامه خوانان نامه خوانند                                 تو نام خود ببینى ننگت آید

همسر خوب

كسى بر گرفت از جهان كام دل                                  كه یكدل بود باوى آرام دل

كَرَم و نیكوكارى

سرود مجلس جمشید گفته‏اند این بود                           كه جام باده بیاور كه جم نخواهد ماند

بدین رواق زبرجد نوشته‏اند به زر                               كه جز نكویى اهل كَرَم نخواهد ماند

حافظ

یاد نیك گذاشتن

غرض نقشى است كز ما باز ماند                                 كه هستى را نمى‏بینم بقایى

مگر صاحبدلى روزى به رحمت                                  كند در كار درویشان دعایى

سعدى

براى پایان سخنرانى و نویسندگى

این سخن پایان ندارد اى جناب                                  گر بگویم یا نویسم صد كتاب

مولوى

استفاده از تخیل در نویسندگى و گویندگى

زندگى خوشتر بوَد در پرده وهم و خیال                        صبح روشن را صفاى سایه مهتاب نیست

رهى معیرى

خوب زیستن

آن شنیدى كه وقتِ زادن تو                                      همه خندان بُدَند و تو گریان

آنچنان زى كه وقتِ مردن تو                                     همه گریان بُوَند و تو خندان

دهخدا

روش سخنورى

سخن، نرم و لطیف و تازه مى‌گوى                               نه بیرون از حدّ و اندازه مى‏گوى

عطار

استغناى طبع و بلند نظرى

با كمال احتیاج، از خلقْ استغنا خوش است                              با دهان خشك مردن بر لب دریا خوش است

هر چه رفت از عمر، یاد آن به نیكى مى‏كنند                             چهره امروز در آیینه فردا خوش است

صائب تبریزى